Mooie start van mijn avontuur

Met een tweejarig visum op zak, drink ik een heerlijke cappuccino op Schiphol. 18 februari. Koud. Of de cappuccino echt lekker is, dat weet ik eigenlijk niet. Want het enige waar ik mee bezig ben is het in mij opnemen van mijn geweldige familie en vrienden die om mij heen zitten. ‘Wil ik dit wel echt?’ denk ik nog… Daar komt kleine Jinte. Nu kan ik me niet meer inhouden. De tranen beginnen te vloeien, maar vooral van geluk. Wat voel ik me rijk met al deze liefdevolle mensen om me heen. Dan moet ik nu toch echt gaan. Voor de douane mag ik iedereen nog even knuffelen. En daar ga ik dan. Op naar mijn avontuur in Zuid Afrika.

‘Marloes, Marloes, Marloes!!!’ wordt er geroepen door de kinderen, zodra ik het plakkerskamp weer binnenrijd. Wat een heerlijk thuiskomen. Het voelt zo goed om de kinderen weer te zien. Ik krijg gelijk weer de bevestiging, deze kinderen hebben mijn hart gestolen.
De eerste week houd ik nog een beetje vakantie. De familie heet me gelijk weer van harte welkom. De boerderij is nog zo mooi als altijd. Nu ben ik in de periode van de rijpe granaatappels. En dat is niet verkeerd, kan ik jullie zeggen!

William, de collega die verlamd is geraakt, woonde altijd in de twee kamers aan de achterzijde van het project. Hij is nu verhuisd naar Malmesbury. Hier woont hij naast zijn broer, die goed voor hem zorgt. Ik mis hem erg op het project, maar ik heb gezien dat hij het erg goed heeft bij zijn broer. Hij lijkt gelukkig.

Ik mag nu de oude ruimte van William gebruiken voor mijn nieuwe klas. De eerste twee weken heb ik mij hierop gericht. Opruimen, schoonmaken, verven, nog een keer verven, en… nog een keer verven. En dan is het klaar. Gelukkig heeft Izak, de tuinman, goed geholpen.
De achterkamer is een bibliotheek, waar kinderen kunnen lezen en computeren. De voorkamer is een werk/speelkamer. 

Nu alles klaar is, kan ik beginnen met mijn klasje. Tijd dus om een klasje kinderen te regelen! Samen met Jurie ga ik op zoek naar jeugdkinderen die op straat lopen, in plaats van naar school te gaan. En al rijdend door het plakkerskamp pik ik de kinderen op. Ze kennen mij allemaal nog van eerdere jaren, dus ze zijn gelukkig enthousiast om mee te gaan.
En daar zit ik dan, vol trots, met mijn clubje kinderen in mijn nieuwe klas.

Van links naar rechts: (boven) Curtis, 12 jaar. Chalston (Dikkes), 15 jaar. Anniek, 16 jaar. Jason, 15 jaar.
(onder) Heino, 16 jaar. Abraham (Apie), 17 jaar. Dawid (Hansie), 15 jaar.

Het is een prachtig clubje kinderen. Ze hebben allemaal een ‘moeilijke’ leeftijd. Ze hebben het kind nog in zich, maar ze zijn tegelijkertijd bijna allemaal al van het pad afgeraakt. Curtis is net terug van een rehabilitatieschool, vergelijkbaar met een jeugdgevangenis. Geen school wil hem nu hebben… Jason is dit jaar helaas ook van het pad afgeraakt. Hij is net als de andere kinderen gaan blowen en hij is al regelmatig met de politie in aanraking gekomen. Ook Dikkes komt regelmatig met de politie in contact. Hoog tijd dus, om met ze aan de slag te gaan. 

Maar wat zijn ze enthousiast! Ze willen allemaal leren. Ze kunnen vrijwel allemaal niet lezen en schrijven. En het rekenniveau zit bij de meeste nog op groep 3 niveau. Ze beseffen de noodzaak van lezen in de maatschappij en daarom willen ze ook zo graag.

En nu heb ik dus al een aantal weken een programma met ze. ’s Ochtends beginnen we met lezen. Ik lees dan eerst een spannend verhaal voor. En geloof het of niet, maar deze ‘stoute’ kinderen zitten met alle aandacht te genieten van het voorlees moment. Dan gaan we zelf lezen. Na een uur gaan we sporten. We hebben een volleybalveld gemaakt, dus we spelen regelmatig volleybal. De andere dag spelen we voetbal. En soms geeft Jurie rugbytraining, waar ik dan ook lekker aan mee doe.

Na het sporten gaan we rekenen en dan is het tijd voor vrij spel. Heerlijk spelletjes spelen, tekenen, op de computer, het kan allemaal. Nu de kinderen en ik gewend zijn aan elkaar en het programma, ga ik het meer thematisch opzetten. Zo gaan we volgende week beginnen met ‘de aarde’ en alles wat daarbij komt kijken. De algemene kennis is erg nihil. Naast het lezen, schrijven en rekenen, hoop ik ze dus de basale algemene kennis bij te brengen.

Naast dit klasje heb ik een naschools workshopprogramma opgezet. Elke dag is er iets te doen op het project. Ook voor de kinderen die overdag naar andere scholen gaan. Het loopt op rolletjes.
Op maandag geef ik handwerk.
Op dinsdag geef ik rugby.
Op woensdag geef ik volleybal.
Op donderdag begeleid mijn buurvrouw Marieta met kunst.
Op vrijdag begeleid ik een vrijwilliger Christa met dans.
Ik heb dus al twee vrijwilligers en het doel is om meer vrijwilligers te krijgen, zodat ik meer als coördinator functioneer. 

Regelmatig rijd ik met de minibus naar het project. Dan pik ik de kinderen op die bij de treinrails wonen. Ik moet altijd een beetje om mezelf lachen. Hoe ik daar rijd, met een bus vol met kinderen. In Nederland zou dit nooit mogen, maar hier kan het allemaal.

De laatste twee weken was het erg druk op het project, vanwege de vakantie. In de vakantie zijn alle kinderen welkom en daarom is het erg druk. Maar ik heb de hulp van Elize, van het plakkerskamp, ingeschakeld. En we hebben een heerlijk vakantieprogramma in elkaar geknutseld. We hebben het voor de Pasen afgesloten met een dag Oudhollandse spelletjes en de kinderen en ik hebben genoten! 

Zaklopen!

Nu is het alweer half april. Ik voel me thuis. Ik ga een prachtige tijd tegemoet…

Bij deze wil ik iedereen nog een keer bedanken voor sponsoring van het project. Ik heb veel materialen kunnen kopen en dankzij jullie heb ik dit klasje kunnen opzetten.
In Februari kwam Patrick aan op de motor vanuit Nederland. Jammer dat je er niet bij kon zijn, Joep. Maar ik ben trots op jullie beiden en dankbaar voor het mooie geschenk.